Vandaag is het exact vijf jaar geleden

dat mijn allereerste solo-tentoonstelling 'ontmoeting in kleur' plaats vond in de Abdij van Grimbergen. Ik denk nog steeds met een bijzonder warm hart terug aan deze drie dagen, aan de tijd ervoor en de weken erna. Mijn gastenboek is een zeer kostbaar bezit. Het was een van die momenten zoals een mens er maar enkele van mag ervaren in het leven.

'Ontmoeting in kleur' was mijn eerste echte kennismaking met het 'grote publiek', vooral wat de gedichten betreft. De kwetsbaarheid die je als kunstenaar op dat moment ervaart is immens, onbeschrijfelijk. Maar de mate waarin ik mij gedragen heb gevoeld door zoveel vriendschap en warmte, is dat nog veel meer.

Dankbaarheid is en blijft mijn sleutelwoord.

Eén van de gedichten dat mij het dichtst aan het hart ligt, heb ik toen voor het eerst gedeeld met het 'grote publiek'. Het is een stukje van mijn ziel, bijzonder fragiel, vooral omdat dit gedicht ondertussen veel meer geworden is dan enkel de woorden die er staan. Het staat in het boek 'dagboek van stil geluk', vandaag wil ik het opnieuw met jou delen.

De tekening van dit nieuwe vogelportret is nog in de beginfase. Binnenkort stel ik jou onze volgende vriend in detail voor. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen op dit moment kan herkennen wie er hier model staat voor mijn tekenblad, ik verklap het hier alleszins nog niet. Wie goed kijkt ontdekt in de schets dat deze vogel aan de rand van het water staat. Deze tekening past daarom met haar spiegelbeeld perfect bij het gedicht 'Breekbaar'.

Breekbaar

Zo fragiel als gebarsten kristal
in al haar broosheid angst uitstraalt om niet te breken
je kijkt naar je kwetsbare spiegeling in rimpelloos water
en huivert bij de idee dat het kleinste keitje
het beeld naar de buitenwereld kan laten uiteenspatten.

 

Ik zie het in je ogen
de lijnen die getrokken zijn door het leven
de tekening van je ziel is buiten je wil om
bruut en gevoelloos gekrast, hard doen de wonden pijn
je hebt schrik om ze te tonen
dat iemand zich aan jouw scherven zou snijden
en nog meer pijn veroorzaken.

 

Mijn hart huilt je zo te zien
maar ik weet dat het vuur van vriendschap kristal kan verhitten
en zachte handen de barsten kunnen gladstrijken tot ze
weer sterk genoeg zijn
ze zijn er nog, maar de angst om te breken in pijnlijke scherven vervaagt
een gom kan een potloodlijn nooit volledig laten verdwijnen
maar op het blad kan een nieuw verhaal geschreven worden.

 

Laat je spiegeling in het water los
een beeld hoeft niet perfect te zijn
want slechts door de rimpelingen van een keitje
kunnen spiegelingen elkaar raken

in echte vriendschap mag broosheid zich veilig voelen
in echte vriendschap is onze kwetsbaarheid onze sterkte.

 

 

© Maria-Helena Gabriëls